“I’m swimming in the rain”

Hola,

Zijn jullie klaar voor mijn laatste verhaal? Het is nu vrijdagmorgen kwart voor 9 en om half 2 vertrekken we van dit tropische eiland. Ik ga dus zo nog ff genieten in de zee. Maar eerst een verhaaltje typen, zodat ik het op het vliegveld hopelijk kan plaatsen. Hier werkt de internetverbinding niet of hij is heeeeeeeeel traag. Dus dat gaat niet lukken. Jammer, maar het past wel bij zo’n eiland.

Nu eerst terug naar de stad: Kota Kinabalu. Daar kwamen we om 12 uur ’s middags aan na een tocht met 3 kleine busjes. Het hotel was luxe. Wel een beetje vergane glorie, maar fantastisch na sommige kampen waar we verbleven. En dan ook verplicht met de groep eten uit (en nu citeer ik Peter) “troggen”. Je weet wel. Zo’n buffet met bakken waar je uit kunt scheppen. Dan moet je in de rij staan voor je eten. En het eten is elke keer hetzelfde. Als we thuis zijn gaan we voorlopig niet eten bij de Thai of de Chinees ;-)

Ik ben in Kota Kinabalu met 6 anderen van onze groep weer naar orang-oetans gaan kijken. Een opvangcentrum voor hele kleine orangs. Als ze ouder zijn gaan ze door naar het park dat wij ook bezocht hebben in Sepilok. Er waren 3 orangs, maar wij hebben er 2 gezien. En echt van heel dichtbij. Dit was de beste plek waar we geweest zijn. Hoewel die eerst orang die in de bomen hing ook wel wat had. Juist omdat het meer natuurlijk was. Ik heb in ieder geval weer tig foto’s gemaakt. Er waren hier ook makaken bij. Dat doen ze expres, want in het wild hebben orangs ook met makaken te maken. De kleine orangs waren eerst op het platform om te eten, maar al gauw kwamen ook de makaken. Eerst waren de orangs nog stoer. Maar toen de leider van de makaken kwam, waren ze bang en verscholen zich bij de ranger die het voer had gebracht. Het was super om de interactie te zien. En die kleine orangs zijn natuurlijk om op te eten. Ja, zelfs voor een vegetariër.

Ondertussen hadden Peter en Daniël in het zwembad gelegen bij het hotel. En toen ik terugkwam hebben we wat gedronken en om 18.00 uur zijn we naar de Filipinomarkt gegaan. Dat viel nogal tegen. Het buiten gedeelte met vis en groente was leuk, maar binnen verkochten ze alleen maar souveniers, die bij elke kraam hetzelfde waren. We waren dus snel klaar. Daarna zijn we langs het waterfront van KK gelopen. Bij de Ierse pub kwamen we 2 groepsgenoten tegen en hebben we een drankje gedaan. Ik heb een heerlijke cocktail gedronken en vervolgens zijn we met z’n 3en een plek gaan zoeken om te eten. Ik wilde heel graag pizza, maar de Italiaan die we op het oog hadden konden we niet vinden. Toen liepen we langs het Meridienhotel (ik twijfel of ik het goed schrijf, maar dat maakt niet uit. Het was in ieder geval poepchique). Peter moest plassen. Dus we gingen naar binnen. En terwijl Peter naar de wc was, keken Daniël en ik op de kaart. En ja, ze hadden pizza en ook fish en chips. Dus we zijn meteen gebleven. En dat was een goed besluit, want we hebben heerlijk gegeten. We werden keurig bediend en het was heel netjes allemaal. Zaten wij daar in onze korte broeken en slippers/sandalen. Een vlag op een strontschuit, maar ze hadden er geen bezwaar tegen. En zoals gezegd was het eten top. We kregen nog koffie en fruit en als we wilden ook ijs. Allemaal van het huis. Maar we zaten zo vol, dat wij het helaas aan ons voorbij moesten laten gaan.

Tja, en dan na de stad naar Tiga-eiland. Eerst met busjes en daarna met 2 boten. Peter, Daniël en ik waren bewust met de 4 Belgen uit onze groep in een busje gaan zitten en zoals verwacht was dat een feestje. We hebben veel gelachen en gezongen. Zo gaat de reis snel.

En dan kom je aan op een aanlegsteiger in een blauwe zee. Zo´n aankomst waar je van droomt. Alleen onze kamers vallen tegen. We slapen allemaal in een huisje op palen, maar het is wel supersimpel. Een beetje té. Maar dat mag de pret verder niet drukken. We vermaken ons goed. Hoewel Peter zich ook wel verveeld. Stil liggen of zitten is natuurlijk nix voor hem. Ik daarentegen heb daar minder moeite mee.

De eerste middag hebben we heerlijk gezwommen, gelegen en ik heb schelpen gezocht. Die middag betrok de lucht en begon het te regenen. Wij maakten ons op voor de eerste tropische regen. Zo´n bui moet je toch meemaken. Bij de eerste regendruppels zijn Daniël en ik de zee in gegaan en we zijn er denk ik anderhalf uur in gebleven. Achteraf zeiden mensen dat het niet zo slim was, omdat het ook onweerde, maar het was een fantastische ervaring. Swimming in the rain. We hebben het ook gezongen. De regen werd steeds harder en er kwam wind op. En wij lagen in het warme water met overal grote druppels om je heen. Echt magisch. Misschien wel het beste moment van de vakantie. Omdat het zo hard regende, vluchtten iederen naar binnen. Peter was een wandeling gaan maken. Hij heeft zitten schuilen en is op een gegeven moment toch maar weer gaan lopen. Toen kwam hij het strand op en zag hij ons. Omdat hij toch al zeiknat was, is hij ook de zee ingekomen. De regen nam af en de zee werd ook kouder. Dus toen zijn we er uiteindelijk maar uitgegaan. Er was in onze kamer geen water om te douchen (er is sowieso alleen koud water hier, maar dat maakt niet uit, want het is toch te heet om warm te douchen). Er kwam gelukkig wel water uit het kraantje in de douche en er staat een emmer met een bakje. Dus het was ouderwets hozen.

´s Avonds was het eten uit de troggen en we kregen een optreden van een jongen die hier stage loopt. Dat was lachen. Hij danst als de beste en draagt heerlijke glitterkleding. Het feest ging daarna door aan de bar bij het strand. Stond ik daar te dansen met mijn voeten in het zand. Veel tropischer wordt het toch niet. Ik heb zelfs nog even op de bar gestaan, wordt gefluisterd en om 11 uur hield ik het voor gezien. Peter lag toen al in bed, maar sliep niet toen ik kwam. Daarna hebben we wel geslapen als een roos. We werden pas om 8 uur wakker. Een record voor deze vakantie. Bijna overslapen zoals de Belgen zeggen.

Gisteren was weer een lummeldag. Zwemmen, met een balletje gooien in de zee, schelpen zoeken (ik heb echt hele mooie), sudoku oplossen, praten, slapen, snorkelen, liggen, lachen om de heremietkreeften en een wandelingetje maken. Dat waren de ingrediënten. Dat liggen kan niet in de zon, want dat is echt te warm. We liggen te puffen op een bed in de schaduw. Dat is lekker. Zeker met een windje erbij. Gisteren was weer een hele warme dag. Maar het was wel te doen. Peter en ik zijn allebei een beetje verbrand. Hoewel we goed gesmeerd hadden. De stukjes die je vergeet in te smeren zijn echter dodelijk.

Er lopen hier varanen. Niet zo groot als op Komodo, maar wel fantastisch om te zien. Toen ik woensdagmiddag een stukje liep, zaten er allemaal makaken in de bomen en op het stand. Die kijken je dan heel brutaal aan met die kleine, nieuwsgierige oogjes. Ik ben niet bang, maar je krijgt wel een onbehaaglijk gevoel. De heremietkreeftjes zijn fantastisch. Ze zijn in grote getalen aanwezig met allemaal een ander huisje. Dan zag ik een mooie schelp en raapte ik hem op, maar dan kon je er donder op zeggen dat hij bezet was door een kreeftje. Dus dan toch maar weer terug leggen. Of nog ff vasthouden, want het is zo grappig als ze uit de schelp tevoorschijn komen.

De tweede avond hier hebben Peter en ik met de Belgen de karaoke/bar onveilig gemaakt. We waren maar met z´n 6en en het was echt lachen. Alle toppers kwamen voorbij. YMCA, Sweet Caroline, You´ll never walk alone (speciaal voor Feyenoord dat in Istanbul moest spelen, maar het mocht niet baten), Hey Jude, La Bamba. Het was heerlijk om te zingen. Alleen had ik gisteren wel een rare keel. Geen pijn, maar wel dat je steeds je keel moet schrapen. En ook een beetje hoesten. Dat laatste geldt ook voor Peter. We hebben de reis zo goed overleefd, maar die bustocht met onze blaffende reisgenote heeft ons waarschijnlijk de das om gedaan. Zij loopt gewoon in het rond te hoesten en te proesten. Daar is natuurlijk niets tegen bestand. En als ze haar hand voor haar mond houdt, doet ze dat niet goed. Dan vliegt het snot of het ei (afhankelijk of ze zit te eten) alsnog in het rond. We mijden haar nu verder maar. Misschien scheelt het.

Gisteravond was er weer een optreden van onze Maleisische diva. Een vrouw uit onze groep is vandaag jarig en dat hebben we gisteravond gevierd. Daarna was het dansen en ook karaoke. Dat laatste was niet zo geweldig, omdat er een hele groep Engelsen/Australiërs steeds de microfoon greep en als viswijven aan het schreeuwen waren. Horen en zien verging je. Om 11 uur hielden Peter en ik het voor gezien. We konden alleen niet zo goed slapen. Peter lag met tuitende oren in bed. Daarnaast moesten we allebei hoesten (Peter erger dan ik) en ik had overal van jeuk van de ontelbare muggenbeten. Ik heb er weer een paar mooie exemplaren bij. Ik ben ook nog gebeten door een kwal. Mijn knie raakte hem in de zee. Dat was een half uurtje irritant en daarna heb ik er geen last meer van gehad.

Gisteravond hadden we trouwens nog twee tropische buien. Echt niet normaal zo hard als het regende. We hadden er niet echt last van, omdat we in het restaurant waren. Alleen toen we naar ons hutje liepen werden we een beetje nat. Daarna regende het weer hard en lagen we in ons bed te luisteren naar het gekletter op ons dak. Gezellig.

Nou, hier ga ik het bij laten. Het is ondertussen tien over tien. Ik ga nog ff zwemmen. Peter is daar al. Om 12 uur moeten we de kamer uit. Ik ben benieuwd of we nog kunnen douchen. Anders maar weer met de emmer.

Ik heb wel weer zin om naar huis te komen. Dat geldt ook voor Peter. Het is mooi geweest. Zaterdag lunchen. Ik heb echt onwijs trek in een tosti met kaas. En dan zondag ADO uit. Altijd lastig. Alles begint meteen weer. Heerlijk!!! Tot in Nederland.

Groetjes, Sandy en ook van Peter