Op oorlogspad
Door: Sandy de Vreede
26 Juli 2017 | Frankrijk, Caen
Bonjour allemaal,
Vanuit Caen in Normandië. Niet zo ver weg dus. Het is nu kwart over 9 in de ochtend. Ik heb net ontbeten. We zijn steeds om 9 uur vertrokken, maar vandaag hebben we een kortere dag. We gaan met de lijnbus naar Caen. Daar doen we wat met de groep, maar daarna zijn we vrij. Heerlijk. Het is super, maar we maken lange dagen.
Zaterdag zijn we vertrokken vanuit Asten. Was allemaal prima geregeld en de busreis viel mij mee. Uiteraard heb ik veel geslapen. Dus de tijd ging snel. Het was druk op de weg, maar onze chauffeur wist de opstoppingen goed te omzeilen.
Zondag hebben we enkele dorpjes van de Côte Fleurie bezocht. Vooral Honfleur was erg mooi. Daar is een haven die me deed denken aan Kopenhagen. Het is alleen allemaal kleiner.
Maandag zijn we voor het eerst op oorlogspad geweest. Ons eigenlijke doel van deze reis. Onze eerste stop was de Pegasusbrug in Bénouville. Daar is de invasie begonnen met de 6e Britse Airborne divisie van majoor Howard. Deze divisie landde daar op 5 juni 1944 even na 23.00 uur met 6 zweefvliegtuigen. Het was een verrassing. Dus de brug was in minder dan een kwartier veroverd samen met de brug van Ranville.
Als eerbetoon werd de brug van Bénouville na 3 weken Pegasus gedoopt. Als eerbetoon aan de Engelse soldaten die het insigne van een Pegasus op hun uniform droegen. De originele brug is in 1993 vervangen. Deze is nog te zien in het park van het museum. Naast de brug staat het huis Gondrée. Dit huis is als eerste bevrijd. Er zit een klein café in dat volhangt met foto's en spullen van veteranen.
We hebben een replica van een D-day clicker gekocht. Geallieerden gebruikten deze zodat ze bij slecht zicht door te klikken elkaar konden onderscheiden van de Duitsers. Je ziet ze ook in de film The Longest Day. Die film werd trouwens vandaag in de bus getoond op de heen- en de terugweg.
Vervolgens zijn we naar de invasiestranden gereden. Van links naar rechts heb je Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword beach. Wij zijn bij Sword begonnen. Daar zijn Fransen en Engelsen aangekomen. Het was een korte stop. Dat geldt ook voor Juno. Daar zijn Canadezen (en wat Polen) geland. Onze volgende stop was Arromanches met Gold beach. Daar hadden we wat langer de tijd. We zijn naar de een film gegaan in een bios met een doek over 360 graden. Dat was niet helemaal wat wij verwacht hadden. Wij dachten dat we rondom een film zouden zien, maar het waren 9 doeken waar verschillende beelden op te zien waren. Dat was ff schakelen, maar de invasie was mooi in kaart gebracht.
We zijn ook weer het strand op gegaan. Op D-Day zijn hier 24.970 soldaten ontscheept waarvan er 413 zijn gedood of gewond geraakt. Het strand is zonder al te grote problemen ingenomen. Omdat er in de eerste dagen geen grote haven werd veroverd is hier een kunstmatige haven gemaakt. De drijvers van deze haven liggen op het strand. Omdat het eb was, konden wij ze van dichtbij bekijken. We zijn ff kort in het bijbehorende museum geweest, daar was het te druk om rustig rond te kijken.
Die dag waren we weer om 7 uur terug in het hotel. Om 8 uur eten we met de hele groep. Dan wordt een 3-gangen diner geserveerd. Voordat je dan klaar bent, is het kwart voor tien. Er blijft dus weinig tijd over.
De groep is heel gevarieerd. Van jong tot oud. Meer mannen dan vrouwen. Dat is wel bijzonder. Maar dat komt vast door het onderwerp van deze reis. We zijn wel een soort rondreizend rariteitenkabinet. Mensen met rare ogen, rare benen, van een zorgboerderij, met een rollator, allerlei kwalen waar steeds over gepraat moet worden, kortom wij vallen niet op....hahahaha
Het weer is heel wisselend. Tot nu toe hebben we wel geluk. Steeds als er een bui valt zitten we in de bus of op een overdekte plek. Gister zijn we naar Le Mont Saint Michel geweest en was het de hele dag droog en redelijk warm. Dat kwam goed uit.
Het beeld dat ik had van Le Mont Saint Michel is dat het sprookjesachtig is. Ik was gewaarschuwd dat het er druk is. Na Parijs is het de meest bezochte attractie van Frankrijk. Nou, druk was het er. Je wordt met gratis bussen naar het eiland gereden. Dat is goed geregeld. En onze chauffeur heeft ons mooi naar voren geloodst waardoor we niet hoefden te wachten. Het is een contante stroom menden. Het eiland ziet er sprookjesachtig uit als je het ziet. Maar op het eiland kan je over de hoofden lopen. We zijn de kerk en het klooster ingegaan. Dat is leuk, maar niet bijzonder. Ergens zitten om te eten was onbegonnen werk. We hebben een broodje en een drankje gehaald en zijn net buiten het eiland gaan zitten. Daarna zijn we terug gaan lopen.
Net van de brug af die naar het eiland is gemaakt zijn we op een terras gaan zitten. Voor het eerst onverschillig personeel meegemaakt en een kleine cappuccino voor 6 euro gedronken.
Kortom het sprookje is een beetje vervlogen. Alleen het aangezicht van het eiland blijft fantastisch. Dus dat beeld onthoud ik gewoon.
Nou, ik ga er een eind aan breien. Jullie hebben genoeg om te lezen. Wij gaan over drie kwartier richting het centrum van Caen. Er is net een bui gevallen. Dus misschien toch een lange broek aan. Morgen gaan we weer op oorlogspad. Het Amerikaanse deel is dan aan de beurt. Fijn idee op oorlogspad te gaan, terwijl je weet dat je hebt gewonnen...hahahaha
Groetjes,
Peter, André en Sandy
Vanuit Caen in Normandië. Niet zo ver weg dus. Het is nu kwart over 9 in de ochtend. Ik heb net ontbeten. We zijn steeds om 9 uur vertrokken, maar vandaag hebben we een kortere dag. We gaan met de lijnbus naar Caen. Daar doen we wat met de groep, maar daarna zijn we vrij. Heerlijk. Het is super, maar we maken lange dagen.
Zaterdag zijn we vertrokken vanuit Asten. Was allemaal prima geregeld en de busreis viel mij mee. Uiteraard heb ik veel geslapen. Dus de tijd ging snel. Het was druk op de weg, maar onze chauffeur wist de opstoppingen goed te omzeilen.
Zondag hebben we enkele dorpjes van de Côte Fleurie bezocht. Vooral Honfleur was erg mooi. Daar is een haven die me deed denken aan Kopenhagen. Het is alleen allemaal kleiner.
Maandag zijn we voor het eerst op oorlogspad geweest. Ons eigenlijke doel van deze reis. Onze eerste stop was de Pegasusbrug in Bénouville. Daar is de invasie begonnen met de 6e Britse Airborne divisie van majoor Howard. Deze divisie landde daar op 5 juni 1944 even na 23.00 uur met 6 zweefvliegtuigen. Het was een verrassing. Dus de brug was in minder dan een kwartier veroverd samen met de brug van Ranville.
Als eerbetoon werd de brug van Bénouville na 3 weken Pegasus gedoopt. Als eerbetoon aan de Engelse soldaten die het insigne van een Pegasus op hun uniform droegen. De originele brug is in 1993 vervangen. Deze is nog te zien in het park van het museum. Naast de brug staat het huis Gondrée. Dit huis is als eerste bevrijd. Er zit een klein café in dat volhangt met foto's en spullen van veteranen.
We hebben een replica van een D-day clicker gekocht. Geallieerden gebruikten deze zodat ze bij slecht zicht door te klikken elkaar konden onderscheiden van de Duitsers. Je ziet ze ook in de film The Longest Day. Die film werd trouwens vandaag in de bus getoond op de heen- en de terugweg.
Vervolgens zijn we naar de invasiestranden gereden. Van links naar rechts heb je Utah, Omaha, Gold, Juno en Sword beach. Wij zijn bij Sword begonnen. Daar zijn Fransen en Engelsen aangekomen. Het was een korte stop. Dat geldt ook voor Juno. Daar zijn Canadezen (en wat Polen) geland. Onze volgende stop was Arromanches met Gold beach. Daar hadden we wat langer de tijd. We zijn naar de een film gegaan in een bios met een doek over 360 graden. Dat was niet helemaal wat wij verwacht hadden. Wij dachten dat we rondom een film zouden zien, maar het waren 9 doeken waar verschillende beelden op te zien waren. Dat was ff schakelen, maar de invasie was mooi in kaart gebracht.
We zijn ook weer het strand op gegaan. Op D-Day zijn hier 24.970 soldaten ontscheept waarvan er 413 zijn gedood of gewond geraakt. Het strand is zonder al te grote problemen ingenomen. Omdat er in de eerste dagen geen grote haven werd veroverd is hier een kunstmatige haven gemaakt. De drijvers van deze haven liggen op het strand. Omdat het eb was, konden wij ze van dichtbij bekijken. We zijn ff kort in het bijbehorende museum geweest, daar was het te druk om rustig rond te kijken.
Die dag waren we weer om 7 uur terug in het hotel. Om 8 uur eten we met de hele groep. Dan wordt een 3-gangen diner geserveerd. Voordat je dan klaar bent, is het kwart voor tien. Er blijft dus weinig tijd over.
De groep is heel gevarieerd. Van jong tot oud. Meer mannen dan vrouwen. Dat is wel bijzonder. Maar dat komt vast door het onderwerp van deze reis. We zijn wel een soort rondreizend rariteitenkabinet. Mensen met rare ogen, rare benen, van een zorgboerderij, met een rollator, allerlei kwalen waar steeds over gepraat moet worden, kortom wij vallen niet op....hahahaha
Het weer is heel wisselend. Tot nu toe hebben we wel geluk. Steeds als er een bui valt zitten we in de bus of op een overdekte plek. Gister zijn we naar Le Mont Saint Michel geweest en was het de hele dag droog en redelijk warm. Dat kwam goed uit.
Het beeld dat ik had van Le Mont Saint Michel is dat het sprookjesachtig is. Ik was gewaarschuwd dat het er druk is. Na Parijs is het de meest bezochte attractie van Frankrijk. Nou, druk was het er. Je wordt met gratis bussen naar het eiland gereden. Dat is goed geregeld. En onze chauffeur heeft ons mooi naar voren geloodst waardoor we niet hoefden te wachten. Het is een contante stroom menden. Het eiland ziet er sprookjesachtig uit als je het ziet. Maar op het eiland kan je over de hoofden lopen. We zijn de kerk en het klooster ingegaan. Dat is leuk, maar niet bijzonder. Ergens zitten om te eten was onbegonnen werk. We hebben een broodje en een drankje gehaald en zijn net buiten het eiland gaan zitten. Daarna zijn we terug gaan lopen.
Net van de brug af die naar het eiland is gemaakt zijn we op een terras gaan zitten. Voor het eerst onverschillig personeel meegemaakt en een kleine cappuccino voor 6 euro gedronken.
Kortom het sprookje is een beetje vervlogen. Alleen het aangezicht van het eiland blijft fantastisch. Dus dat beeld onthoud ik gewoon.
Nou, ik ga er een eind aan breien. Jullie hebben genoeg om te lezen. Wij gaan over drie kwartier richting het centrum van Caen. Er is net een bui gevallen. Dus misschien toch een lange broek aan. Morgen gaan we weer op oorlogspad. Het Amerikaanse deel is dan aan de beurt. Fijn idee op oorlogspad te gaan, terwijl je weet dat je hebt gewonnen...hahahaha
Groetjes,
Peter, André en Sandy
-
26 Juli 2017 - 10:07
Edwin:
Hallo Sandy,
Interessante reis naar Normandië, moet ik ook nog eens doen! Groeten, Edwin -
26 Juli 2017 - 12:39
Wilma :
Hey San .... wat leuk !!! Heel interessant om te lezen zeg !!! Super -
26 Juli 2017 - 12:43
Wilma . :
Hahaha de helft staat er maar op !! Ik Kijk weer uit naar het volgende verslag .
De groetjes voor jou en Peter en veel plezier !
Xxx Wilma -
26 Juli 2017 - 13:44
Leny:
Ha Sandy,
Goed verhaal om een indruk van de reis te krijgen.
Veel te zien, lijkt me indrukwekkend en mooi.
Fijn dat het weer redelijk is en niet zo warm.
Zelfs in de bus nog interessante verhalen, gewoon ogen dicht en zzz…
Liefs en groeten.
Mama -
26 Juli 2017 - 19:27
H/m:
Hoi Sandy,
Altijd al een keer naar toe gewild maar na jou verhaal nog meer zin.Hoop voor jullie dat de rest net zo indrukwekkend is ,
Gr.H/M -
27 Juli 2017 - 09:11
Sam:
Leuk om weer een verhaal van jou te lezen! Leuk en tegelijkertijd erg leerzaam.
Have fun!
Gr. Sam -
08 Augustus 2017 - 15:56
Lisette:
Lieve Sandy, wat een mooi verslag!
Ik herkende een heleboel plaatsen want ooit (40 jaar geleden) heb ik ook Le Mont St. Michael bezocht (met Ank en Henk van der Laan).... Inderdaad lopen over de hoofden van de mensen toen dus al.
Wij hebben wel een rondleiding binnen in het "klooster" gedaan, echt bizar groot herinner ik me.
Verder ben ik ook in Honfleur geweest. Daar liep ik in de schilderachtige haven en dacht steeds: "dit komt me bekend voor" terwijl ik er nooit geweest was. Bleek later dat ik een legpuzzel thuis had waar die afbeelding opstond.
Dus veel herkenning van plaatsen maar jij gaat wel "dieper" zal ik maar zeggen.
En kreeg ik ook nog een mooie kaart in de bus, dank je wel.
Wij gaan zaterdag naar Ruurlo dus wel wat dichterbij maar heel leuk.
Dikke kus van tante Set
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
