The Big 5?

Hoi vriendjes en vriedinnetjes,

Jaaaa, daar ben ik weer. Tijd voor het laatste verhaal. Morgen vertrekken we om half 8 naar Johannesburg. Daar zijn we rond 18.00 uur en dan vliegen we om 23.00 uur terug naar Nederland. Helaas is er geen tijd om Johannesburg zelf nog te bekijken.

Jullie hebben nog heel wat verhalen te goed. Dus ik ga snel beginnen. Ik was gebleven bij onze avonturen in Lesotho. ’s Morgens het dorpje bezichtigd en ’s middags zijn we gaan paardrijden. We waren met een behoorlijke groep en we reden door een prachtig landschap. Voor sommigen was het de eerste keer op een paard. Dus het was fijn dat we het bekende rondje in de draaimolen reden. De paarden waren zo rustig dat je ze niet aangespoord kreeg. Maar daardoor had je des te meer tijd om heerlijk rond te kijken en te genieten. Bij een waterval zijn we gestopt en hebben we onze lunch opgegeten. Lesotho voelt als echt Afrika.

Na Lesotho stond het Royal Natal national park op het programma. Oftewel de Drakensbergen. Daar hadden we een afgelegen hotel met een hele mooie kamer en badkamer. Peter en ik hebben er ook vrienden gemaakt met een kat. Misschien niet verstandig, maar ik heb hem op onze kamer gelaten. Hij heeft ’s middags op mijn bed gelegen. Heel gezellig. En uiteraard hebben we hem van alles gevoerd. Hij stond elke keer precies bij onze deur te miauwen. Ik hoop dat hij dat nu niet meer doet.

In de Drakensbergen hebben we een wandeling gemaakt. Onze groep had zich in 2-en gesplitst. Met een wandelkaart is onze groep van 9 man op pad gegaan. Het was een prachtige wandeling. Klimmen, dalen, over rotsen door het water, stukje door het bos. Er waren er echter 2 met vreselijke hoogtevrees (nee, ik noem geen namen. We hebben afgesproken dat alles binnen onze wandelgroep zou blijven ;-)). Onze gids had de wandeling beschreven als lekker rustig langs het water. Nou, dat bleek niet te kloppen. Het was meerdere keren flink naar beneden. Om iedereen heelhuids beneden te krijgen hebben we de twee begeleid. Dat wad echt nodig. Zij waren niet blij, maar we hebben wel vreselijk gelachen. Vooral over de foto’s die gemaakt zijn. Johan zei daarover: “Die wil je thuis niet laten zien, want dan denken ze dat je met een g-team (gehandicapten) op vakantie bent”.

Vervolgens door naar St. Lucia waar we in dat muffe hotel terecht kwamen. Dat was het dieptepunt. Qua verblijf en ook een beetje qua weer. Op weg naar St. Lucia hadden we tijdens de busrit al regen. Toen we daar aankwamen zijn we meteen met een boot de rivier op gegaan om nijlpaarden en krokodillen te spotten. Het was koud en het regende een hele tijd. De nijlpaarden waren prachtig, maar krokodillen hebben we niet gezien. En iedereen was onderkoeld. Behalve ik, want ik heb dikke kleren bij me.

Dat was tijdens de gamedrive de volgende dag wel anders. Dat was echt koud. We vertrokken heel vroeg. Het was een uur rijden naar het park. Dat betekende over de snelweg in een wagen die niet helemaal dicht was. Peter en ik werden gek van de wind om onze kop. We hadden wel een deken gekregen voor onze benen, maar dat was lang niet genoeg. In het park zelf was het gelukkig beter, omdat we daar rustig reden. En we hebben prachtige dingen gezien. Ook van heel dichtbij. Een telelens was niet eens nodig, maar die heb ik wel gebruikt. Olifanten, giraffen, gnoes, buffels, neushoorns, impala’s. De eerste 3 van de big 5 (neushoorn, leeuw, buffel, luipaard, olifant) hadden we dus al binnen. Waar ik het meeste op hoopte was een luipaard, omdat ik die de vorige keer toen ik in Afrika was niet heb gezien. Mijn persoonlijke big 5 was dus nog niet compleet. Helaas is dat niet gelukt. Maar ik had de moed nog niet opgegeven, want we moesten nog naar het Krugerpark.

Maar eerst naar Swaziland. Het kleinste koninkrijk van Afrika. Het zag er rijker uit dan Lesotho, maar dat is maar schijn. 69% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Dat is niet te bevatten. Mensen worden er gemiddeld maar, als ik het goed onthouden heb, 47 jaar. De meesten sterven jong aan aids. Daar heb ik niet echt iets van gezien, maar het is wel goed om daarbij stil te staan. Wij zien maar zo’n klein deel van een land. En het is ook niet het echte leven waar wij deel van uitmaken.

Onze verblijfplaats was midden in een wildreservaat. We sliepen in een bee-hive. Dat is een hut in de vorm van een bijenkorf. Aan de voorkant is een lage kleine ingang waar je doorheen moet kruipen. Binnen staan twee bedden en er was een badkamertje aangebouwd. Niets afzien. Gewoon warm water, electriciteit. Goed geregeld allemaal. Hier kreeg je echt een Afrika-gevoel. De inpala’s, kudu’s en wrattenzwijnen liepen gewoon door het hele kamp heen. Zo geweldig. We mochten geen beesten aaien, maar de eerste avond was ik al in overtreding. Er stond een kudu of een blesbok, het was nogal donker, dus ik kon het niet goed zien, van een boom te eten. Hij kon er niet zo goed bij. Dus ik blaadjes voor hem plukken. Hij vond het prima en stond er gewoon op te wachten. Ik heb hem ook een beetje geaaid. En ik heb mijn hoofd gestoten aan zijn hoorns. Twee enorme dingen. Hij bukte zijn kop en ik had de lengte van zijn hoorns niet zo goed ingeschat. Dus die kreeg ik tegen mijn hoofd. Dat leverde een bult op. Verder was het alleen maar geweldig.

De volgende dag zijn Peter en ik met Maaike gaan paardrijden. Er was een gids bij. Nou, dat was dus echt geen draaimolenrit. Bij de receptie lag een papier waarop stond dat het een rustige rit zou worden. Precies goed voor mij. Maar de gids begon meteen over draf en galop. Eerst hield ik het nog af, maar na een tijdje heb ik het toch maar gedaan. Maar het was niet best. Ik zat als een schuddende klomp vlees op dat beest. Omdat draf het ergste is, zijn we een paar keer in galop gegaan. Dan vlieg je bijna. Maar ook dat schudt en ik was alleen maar bezig met mezelf vasthouden. Op het eind gingen we door een veld met hoog lichtbruin gras. Er liep een paadje, maar door dat hoge gras zag je dat niet. Dan rent dat beest dus rond en je weet niet waar je heen gaat, omdat je de weg niet kunt zien. Je slingert dus heen en weer. Peter schoot van zijn zadel op de kont van zijn paard. Gelukkig was het eind toen in zicht. Ik heb behoorlijke spierpijn gehad de volgende dag. Dat was nog wat om die bee-hive uit te kruipen.

Zo, nu ff wat sneller, want het is bijna 15.00 uur en om half 4 gaan we weg voor de avondgamedrive. Gisteren hadden we een gamedrive door het Krugerpark. We hebben veel olifanten, buffels, neushoorns, giraffen, zebra’s enz gezien. Ook een hyenamoeder met twee kleintjes. Dat was echt zo mooi. Ze lagen naast de kant van de weg. Ik was graag uitgestapt om ze te aaien. Toen we weer verder gingen rijden zei ik dat na dit moois dan nu het luipaard wel mocht komen. Op dat moment ging de walkietalkie van onze gids en ik verstond inderdaad iets over een luipaard. We reden vinnig (snel) weg en inderdaad……langs de kant van de weg liep een luipaard. Nou, ik kon wel door het zeildak van onze auto springen. Wat een prachtig beest. Het was gewoon niet te geloven. Onze dag was al geslaagd. Hoewel we nog wel hadden gehoopt op leeuwen. Dat is niet gelukt. Dus niet de big 5 op 1 dag gezien. Maar mijn persoonlijke big 5 is wel compleet. Ik hoop vanavond nog leeuwen te zien. Dan hebben we de big 5 deze reis allemaal gezien. Dat zou echt super zijn.

We hebben ook nog minder goed nieuws. Peter is niet lekker. Hij heeft een soort griep. Hij ligt nu in bed. Waarschijnlijk door die koude boottocht en gamedrive in St. Lucia. Gelukkig hebben we nu een rustige dag. Morgen een hele dag in de bus en dan naar huis. Dat is altijd nog het beste als je niet lekker bent.

Dan nog ff de Feyenoordupdate. Over de wedstrijd tegen Twente heb ik het maar niet. Volgende dramage. Onze ongeslagen reeks in de Kuip is daarmee ook tot een einde gekomen. En een reisje naar Rusland zit er niet in. Ik ben niet op tijd terug om een visum te regelen. En de rest kan niet gaan, omdat het te duur is. Er zijn te weinig aanmeldingen van supporters. Daarom kan er geen goedkope vlucht worden geregeld. En 1500 of 900 euro is te veel. Dus nu maar hopen dat ze de volgende ronde halen. Dan zijn we weer van de partij.

Dat was het dan. Onze avonturen zijn bijna ten einde. We zien jullie in Nederland.

Groetjes,
Sandy en Peter