Politie en andere vrienden

Hallo allemaal,
Tijd voor een bericht. We zijn over de helft van de vakantie. Helaas, want we hebben het erg naar ons zin. Vanmiddag zijn we aangekomen in Nagarkot, Nepal. Ons hotel staat op 2000 meter hoogte. Het uitzicht is prachtig. Wel met wolken, dus de Mount Everest is nog even niet te zien.
Wat hebben we de laatste dagen uitgespookt? We beleven zoveel dat ik er goed over na moet denken. Ik begin bij onze belevenissen in Pokhara. Daar gingen we de peace pagoda en een waterval bekijken. We waren met z’n vijven. Peter en Manuel hadden een scooter gehuurd en ik zat met Sylvia en Maria in de taxi. Zo reden we in een optocht naar de pagode. Wij voorop. De pagode ligt op een berg. Onderaan de berg stonden agenten. Onze taxi stopte om papieren te laten zien, maar mocht doorrijden. Manuel stopte ook en Peter kwam achteraan en reed gewoon door. Het leek allemaal goed te gaan, maar Manuel mocht niet doorrijden. De agenten haalden zelfs de sleutel uit zijn scooter. De scooter moest worden geparkeerd. Bleek dat je zonder een rijbewijs geen scooter mocht huren. De verhuurder had echter nergens moeilijk over gedaan en had ook gezegd dat het niet nodig was. Het was een heel gedoe. Onze taxichauffeur heeft ook nog geprobeerd het op te lossen, maar de scooter mocht echt niet door.
Peter en Maria zijn met onze taxi naar het dorp teruggereden om de scooterverhuurder op te halen. Manuel bleef bij zijn scooter. En Sylvia en ik werden geparkeerd bij een soort van winkeltje een stukje de berg op. Het winkeltje was gewoon een kamer in een huis waar je een drankje kon kopen. We zaten op een bankje onder een afdakje naast de hooiberg en de motor van de eigenaar. De eigenaar werd door zijn vrouw uit bed geroepen om ons een cola te verkopen. Hij kwam met een slaperig hoofd de twee flesjes uit een oude koelkast pakken. Daar hebben we heel hard om gelachen. Na drie kwartier verging ons het lachen wel een beetje. Toen waren Peter en de anderen terug. En de scooter mocht echt niet door. De eigenaar heeft hem meegenomen. Net als de scooter van Peter. Balen, want we waren net goed en wel op weg. Uiteindelijk zijn we de berg wel op geweest en ook zijn we nog naar de waterval gegaan, maar de lol was er wel een beetje vanaf.
Na Pokhara zijn we naar Kathmandu gegaan. Was raar om daar terug te zijn. Ik heb veel bekende dingen gezien, maar de stad was ook wel erg veranderd. Veel meer luxe winkels en ook meer toeristisch. Peter was helemaal gedesillusioneerd. Hij had een heel romantisch beeld van Kathmandu. Op enkele plaatsen is dat beeld nog wel te vinden, maar verder is het gewoon een grote stad.
Wij hebben er in ieder geval wel een hele leuke dag gehad. ’s Ochtends zijn we het Durbar Plein gaan verkennen. Op dat plein staat een verzameling prachtige oude gebouwen. We hebben daar ook een blik mogen opvangen van de godin Kumari. Een meisje van 6 dat is aangekleed als een poppetje en dik is opgemaakt. Zij zou de reïncarnatie zijn van de godin. Het meisje moet aan 32 fysieke schoonheden voldoen. Zo moet zij bijvoorbeeld wimpers hebben als van een koe, dijen als van een hert en lopen als een zwaan. Haar huid moet ook compleet gaaf zijn. Zodra zij ook maar 1 druppel bloed verliest, is zij weer een gewoon meisje. Dus als zij zich snijdt of haar knie kapot valt, is het over. En na de eerste menstruatie is het feest ook voorbij. Gelukkig zou ik zeggen. Volgens mij heb je geen leven.
Na het plein zijn we koffie gaan drinken in een soort fastfoodketen waar je Nepalese gerechten en ook gerechten uit India kon bestellen. Daar zat een jongen die dosa had besteld. Hij kreeg een enorm groot ding op een bord. Wij waren onder de indruk en raakten met hem in gesprek. De jongen bleek uit India te komen en was voor zaken in Kathmandu. Hij bezocht echter ook enkele bezienswaardigheden. Omdat hij alleen was, vroeg hij ons of wij die avond met hem wilden gaan eten. We hebben dus een afspraak gemaakt.
Vervolgens zijn wij naar de hindoetempel gegaan. Deze ligt aan een rivier die uitmondt in de Ganges en daarom dus heilig is. Ik ben er vorige keer ook geweest. Het is vergelijkbaar met de Ghats bij Varanasi, maar dan in het klein. We hadden er een leuke gids. Een jongen die toerisme studeert en met het gidsen zijn studie kan betalen. Hij legde alles heel leuk uit. Waarom de hindoes die een tempel bezoeken bijvoorbeeld een bel luiden. Je kan het vergelijken met het sturen van een sms naar god. Smsen bestond alleen vroeger nog niet, daarom hangt er een bel. Dan kan je laten weten dat je er bent.
Tot slot zijn we de tempel van Bodnath gaan bekijken. Dit is een tempel voor boeddhisten. Er komen veel Tibetanen die gevlucht zijn naar Nepal. Er hangt een heerlijke sfeer. Vorige keer dat ik daar was, heb ik er appeltaart gegeten. Ik kon dezelfde tent niet vinden, maar er was wel een andere die ook taart had. Dus hebben we daar gezeten en ook lekkere koffie gedronken.
’s Avonds hadden we dus een date. We zijn met onze nieuwe vriend uit India bij een pizzeria gaan eten. Hij sprak goed Engels, dus we hebben over het over van alles gehad. We hadden niet alles opgegeten. Toen kregen we een tasje mee met daarin alle pizzapunten. Dat tasje heeft Peter aan een jongen in een riksja gegeven. Hij vroeg of de jongen iets te eten wilde hebben. En dat wilde hij heel graag. Er kwam nog een jongen uit een riksja bij hem zitten. De jongen uit India vertelde dat dit een feestmaal voor hen is.
Van Kathmandu zijn we gisteren naar Baktaphur gereden. Daar bleken we in hetzelfde hotel te zitten als waar ik vorige keer zat. We hebben de stad verkend en kwamen daarbij twee jongens tegen die aardig wat woorden Nederlands spraken. Hadden ze geleerd van toeristen. Ze wilden nieuwe woorden leren. Dus wij hebben een tijd met ze gesproken en een drankje gedronken bij een café. Uiteraard hebben wij betaald, want een Fanta is voor Nepalezen niet te betalen (50 eurocent). We hadden er weer 2 vrienden bij. Dat gaat hier hard. Iedereen wil ook meteen je e-mailadres of vraagt of je Hyves hebt.

Ik was helemaal vergeten te vertellen dat de videocamera van Peter kapot is. De camera heeft het begeven op de ochtend dat wij naar de Taj Mahal gingen. Waarschijnlijk is de oorzaak vocht. Ik vind echter dat Peter de goden zelf heeft verzocht, want
1. Hij is voor de vakantie al aan de film begonnen.
2. Hij had een boekje meegenomen met nieuwe camera’s
3. Hij heeft 100 keer gezegd dat de camera al 10 jaar meegaat en dat hij het elk moment zou kunnen begeven.
4. Hij heeft te lang getwijfeld of hij voor of na de vakantie een nieuwe camera zou kopen.
Helaas dit jaar dus geen film met onze avonturen. De verslagen krijgen dus geen vervolg in videobeelden.

Ik ga het hierbij laten. Het is nu half 10 en ik wil nog onder de douche. Morgenochtend vertrekken we al om 5 uur, omdat we op tijd bij de grens met Tibet moeten zijn. Het is daar 2 uur en een kwartier later en de grens gaat om 3 uur dicht. Dus dat wordt een straks schema. Ja, wij moeten hier af zien. Dus niets om jaloers op te zijn ;-P Ik meld mij weer in Tibet.Voor de foto's heb ik nu geen tijd meer. Dus dt komt hopelijk ook volgende keer.

Groetjes,
Peter en Sandy