Over gillende Chinezen vanuit de trein....

Ha allemaal,
het is al weer ff geleden, want in de hotels in Tibet is geen internet beschikbaar. Zal wel met de Chinezen te maken hebben. Die willen natuurlijk alles onder controle houden. Ik had niet echt tijd om naar een internetcafé te gaan. Dus ik heb nu veel te vertellen.
Ik zit op dit moment in de trein naar Xian. We zijn in Lhasa vertrokken en inmiddels hebben Tibet verlaten. De treinreis duurt ongeveer 34 uur. Gister zijn we rond half 12 ’s middags weggereden. Het is nu kwart over 11 de volgende ochtend. Dus het begint op te schieten. We hebben een luxe coupé. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar omdat de reisagent een foutje had gemaakt kregen we als bonus 12 luxe plaatsen. Helaas zijn we met 18 mensen (inclusief reisbegeleidster). Dus het was wel ff puzzelen wie waar kon zitten. Overdag zitten wij nu met z’n 6-en in een coupé voor 4. Dat kan makkelijk. De 2 extra personen hebben vannacht in hun eigen coupé geslapen.
We brengen de tijd door met lezen, praten, eten, naar buiten kijken, foto’s maken en een Yatzee-competitie. Ik ben met Peter door de trein gaan lopen en overal heb je aanspraak. Jammer alleen dat bijna niemand van de Chinezen Engels spreekt.
Dan zal ik jullie nu eerst bijpraten. Ik ben de vorige keer gestopt bij ons vertrek vanuit Nagarkot. Die dag gingen we de grens over naar Tibet. Daarvoor moesten we om 5 uur opstaan. Dat liep allemaal redelijk voorspoedig, totdat we zo’n 15 kilometer voor de grens niet verder konden. Er was de nacht ervoor door de vele regen een aardverschuiving geweest. De weg was daardoor niet begaanbaar voor grotere voertuigen.
We hebben uren gewacht. Er stond een hele rij met bussen en vrachtwagens. Ondertussen waren twee graafwerktuigen bezig om de weg weer begaanbaar te maken. Wij moesten echter voor 16.00 uur de grens over, want daarna ging hij dicht. Het was dus ff spannend. Omdat het er niet op leek dat we het zouden halen, heeft onze reisbegeleidster een aantal jeeps geregeld. Die zouden klaar staan aan de andere kant van de aardverschuiving. Wij moesten daarheen lopen met onze handbagage. Onze grote tassen werden gedragen door Nepalezen, die de bui al een tijdje hadden zien hangen en in de buurt van onze bus waren gebleven. Ze hebben staan duwen om onze tassen te mogen dragen.
Wij waren al gaan lopen. Het eerste stuk ging prima. Het was bergopwaarts, dus we moesten wel rustig lopen in verband met de hoogte. Daarna kwam het blubberige stuk met water waar de aardverschuiving had plaatsgevonden. Dat was ff goed kijken waar je liep. Ondertussen werden we al ingehaald door de kleine Nepalezen met onze tassen op hun rug. Sommigen hadden er zelfs twee. Echt bizar.
Met de jeeps zijn we naar de grens gescheurd. Daar waren we de enige groep. Van te voren had onze begeleidster ons al geïnformeerd hoe de procedure zou verlopen. We moesten in de rij gaan staan op volgorde van ons groepsvisum. Onze tassen en handbagage zouden worden doorzocht. We mochten geen afbeeldingen van de Dalai Lama bij ons hebben. En ook geen gebedsvlaggetjes. Die had ik dus al wel gekocht in Nepal. Ik moest de vlaggetjes daarom afgeven aan onze gids uit Nepal. Anders zou hij erop worden afgerekend.
We zijn ongeschonden de grens overgegaan. De controle was verder iets minder heftig dan verwacht. Alleen heb je onderweg steeds op de meest vreemde plaatsen ineens een post waar je weer gecontroleerd wordt. De ene keer moet je de bus uit en de andere keer komt er een Chinese kindsoldaat (het lijken allemaal jongetjes van 15 jaar) in een groot donkergroen uniform de bus in om alleen te kijken of ook de paspoorten te controleren.
De dagen daarna waren heftige reisdagen. We bleven steeds maar 1 nacht in een hotel en vertrokken de volgende dag weer naar een andere plaats. Meestal was het langer rijden dan verwacht. Voor Peter was het dus helemaal afzien, want hij moest lang stil zitten.
In Tingri sloeg de hoogte bij mij toe. Ik kreeg hoofdpijn en kon weinig meer. Ik heb dus rustig aan gedaan, terwijl Peter het plaatsje is gaan verkennen. In eerste instantie was ik veel te voorzichtig met de paracetamol. De volgende dagen heb ik wat meer ingenomen. Dat hielp. Ik was niet altijd ok, maar ik kon wel overal aan meedoen.
In Shigatse bleven we twee nachten. We hebben een klooster bezocht. Peter heeft de kora gelopen. Dat is een wandeling rond een heilige plaats (meestal klooster). Vaak staan er gebedsmolens op de route. Sylvia en ik hadden geen fut en zijn op het plein bij het klooster gaan zitten om mensen te kijken. Het valt op dat de Tibetanen minder open zijn dan de mensen in India en Nepal. Het kan zijn dat het komt doordat ze zeer bescheiden zijn, maar het kan natuurlijk ook best te maken hebben met de hele situatie hier.
In Shigatse heeft Peter een voetmassage genomen. Sylvia en ik zijn meegegaan. Het was een heel gedoe om het duidelijk te krijgen, maar daarna hadden we ook wel wat. We mochten met z’n 3-en op een kamertje zitten. Peter op een bankje in het midden. We kregen alle drie wat te drinken en watermeloen. Vervolgens kwam om de tien minuten een jongen binnen om onze drankjes bij te vullen. We wisten niet waar we het moesten laten. En op hoogte moet je toch al om de haverklap plassen. Het erge is dat je het ook niet echt op kunt houden. Dus het is regelmatig rennen naar de wc. De massage zelf was trouwens door Peter goedgekeurd. Wij vonden ook dat hij met een zeer zachte tred liep.
Na twee nachten zijn we met de bus naar Lhasa gegaan. Lhasa viel me in eerste instantie tegen. We zaten in een hotel een stukje buiten het oude centrum. Daar was het één grote kermis geworden. Overal grote, dure Chinese winkels met merkspullen en lichtreclames.
De volgende ochtend zijn we de kora rond de Jokhangtempel in het oude centrum gaan lopen. De tempel zelf hebben we ook bezocht. Het was verschrikkelijk. Er waren vooral Chinese toeristen. Zij liepen schreeuwend rond met grote fototoestellen of mobiele telefoons. Er waren heel weinig Tibetanen. Onze gids vertelde dat het aantal Chinese toeristen is toegenomen sinds de treinverbinding met Lhasa er is. Dat is dus de trein waar wij nu ook in zitten. Ja, vooruitgang is niet altijd goed.
In het Potala Paleis was het hetzelfde liedje. Heel druk, grote rijen met Chinezen. Sommigen werden in een groep rondgeleid. Die groep blijft dan gewoon ergens voor staan en blokkeert de hele boel. De gids gilt door een microfoontje waardoor horen en zien je vergaat. Zoals je hoort heb ik het helemaal gehad met Chinese toeristen. Ze dringen ook overal voor en rochelen in het rond. Rijke Chinezen zijn in mijn ogen de Amerikanen van Azie. En nu gaan we dus naar Xian en Beijing in China. Kijken of de rijke Chinezen/toeristen daar ook zo vervelend zijn.
Ik moet nog wel zeggen dat ik op maandag met Sylvia opnieuw de kora rond de Jokhang heb gelopen om te kunnen winkelen en toen was het aantal toeristen flink afgenomen. Er waren ook weer veel Tibetanen. Daar kreeg ik weer een goed gevoel van. Gelukkig.
En dan onze gesteldheid nog even. De afgelopen dagen was Peter niet zo lekker. Flink hoesten, rillingen en geen trek. Klinkt als een griepje. Hij heeft dan ook rustig aan gedaan. Gelukkig gaat het nu beter. Met mij is ook alles weer ok. De hoogte went gelukkig snel. En je moet gewoon rustig aan doen. Nu zijn we trouwens flink gedaald. Dus de komende dagen kunnen we nog ff flink aan de bak.
Wij staan nu stil op een station. Wanneer we weer gaan rijden, gaat onze Yatzeecompetitie opnieuw van start. Ik heb nog wat goed te maken. Het is nu 13.00 uur. Dus nog maar een uur of 8. We gaan het redden.
Ik weet niet wanneer ik dit bericht kan plaatsen. Ik hoop eigenlijk dat het lukt in ons hotel in Xian. We zullen zien.
Nou, het is dus niet gelukt in Xian. Vandaar dat ik het pas nu vanuit Beijing kan plaatsen. Beetje laat. We komen al bijna naar huis.
Groetjes,
Peter en Sandy