Vrij als een vogel?

Hoi allemaal,

hier eindelijk een berichtje. Dit is een van de weinige plekken waar het toerisme al de overhand krijgt, waardoor er dus ook internet beschikbaar is. Om in dit internetcafé te komen, moest ik wel tot aan mijn enkels door het water. Het heeft hier namelijk hard geregend. Ja, ik heb veel voor jullie over.

Waar zal ik beginnen. We zijn nu een week onderweg en we hebben al ontzettend veel gezien. Myanmar is echt prachtig en minder primitief voor toeristen dan ik had verwacht. Ergens ook wel jammer. Hoewel de bevolking nog steeds verbaasd naar je kan kijken. Eigenlijk kijken we naar elkaar.
De mensen zijn heel aardig en open. Wanneer je een foto van ze maakt, gaan ze in de houding staan en trekken een ernstig gezicht. Het is vooral leuk wanneer Hans ze vastlegt met zijn digitale camera. Het resultaat is direct zichtbaar en dat levert dan weer een lachend gezicht op.

Twee dagen geleden zijn we naar de gouden rotspagode geweest. De pagode op zich stelde niet zoveel voor. Het was er nogal een kermis omheen, maar de tocht er naartoe was super. Eerst een dik half uur met 20 grote, dikke Nederlanders in de achterbak van een truck. In de bak hebben ze planken gelegd om op te zitten, maar die zijn afgestemd op Birmezen. Het zat voor ons dus nogal ongemakkelijk. We gingen echt in vliegende vaart naar boven. Het leek wel een achtbaan. We hebben ontzettend gelachen.

Naar de pagode is dan nog een heel steil pad omhoog. Daar doe je lopend ongeveer drie kwartier over. Ik wilde gaan lopen, maar al snel trok ik het niet meer. Het was te warm en mijn conditie blijkbaar ook te slecht.
Nu hebben de Birmezen hier al rekening mee gehouden. Je kan je namelijk ook omhoog laten dragen in een stoel.
Ik begon dapper aan de tocht net als alle anderen van onze groep. De dragers met stoelen liepen echter allemaal mee. Zij weten natuurlijk wel beter.
Na niet al te lange tijd vielen de eerste slachtoffers. En uiteindelijk stapte de een na de ander toch in een stoel.
Hans heeft de tocht helemaal uitgelopen. Net als 6 anderen. Hij kwam na ongeveer een uur (inclusief rustpauze) boven. Ik was onder de indruk.

Het meest indrukwekkende tot nu toe waren echter de Shwedagon Pagode in de hoofdstad Yangon en een weeshuis dat we hebben bezocht (sorry Hans).
Uit de beschrijvingen ervan had ik al opgemaakt dat het groot moest zijn, maar als je er zelf bent en de sfeer meemaakt, is het onbeschrijfelijk.

Toen we gisteren weer op weg waren naar Yangon, kwamen we twee jongens tegen met een mand met vogeltjes.
De vogeltjes kon je kopen en dan vrij laten. Dat brengt geluk. Het heeft met het geloof te maken. Het houdt je ook uit de gevangenis.
Hans en ik hebben ieder een vogeltje vrij gelaten. Om welke reden dan ook.

Groetjes,
Sandy en Hans