twin towers en koppensnellers

Selamat petang! (goedemiddag)

Daar ben ik eindelijk. Ik heb niet eerder tijd gemaakt. We hebben het te druk gehad en soms wilde ik gewoon ff bijkomen. Jullie hebben al veel gemist. Ik ga dus snel beginnen. Het is nu 16.00 uur (bij jullie 10.00 uur) en om 18.00 uur vertrekken we richting de rivier om te eten.
Kuala Lumpur

Onze reis is begonnen in Kuala Lumpur. Een hele grote stad met verschillende culturen. Ons hotel lag in Chinatown. Je stapte de deur uit en je waande je in China. Overal lantaarns, eethuizen en kraampjes met nepspullen. Na aankomst zijn we al een wandeling gaan maken met de groep om te pinnen. En daarbij hebben we een Chinese tempel en een hindoeïstische tempel bezocht. Aan het eind van de middag zijn we met de metro de Petronas (dat is de nationale oliemaatschappij van Maleisië) twin towers gaan bekijken vanuit het park. Fantastisch om te zien. Ik vind die 2 kitscherige torens prachtig. Daarna sloegen echter de vermoeidheid van de vlucht en de hitte bij Peter en mij toe. Dus toen de groep ging eten hebben wij ons uit de voeten gemaakt naar de Mc Donalds. Daar was het heerlijk koel en we kregen heel snel eten. Daarna hebben we onze kamer op gezocht.

De volgende dag zijn we met de hop on – hop of bus op stap gegaan. Die stopte voor de deur van ons hotel. We zijn eerst uitgestapt bij de Nationale moskee. Maleisië is een islamitisch land. Er zijn veel moskeeën en ook hier houden ze de ramadan. In je hotelkamer vind je ook altijd een pijl die aangeeft waar Mekka zich bevindt. Ik moest een paarse jurk met een capuchon aan. Ik gleed als een spook door de betegelde open gangen. We mochten niet in de gebedsruimte komen. Geen idee of dat altijd zo is (in Jordanië bijvoorbeeld niet) of dat het in verband met de ramadan was.

Na de moskee zijn we met de bus naar de Petronas twin towers gegaan. Peter en ik wilden graag omhoog. Er wordt een gelimiteerd aantal kaarten verkocht en daarbij wordt ook een tijd aangegeven. Je gaat vervolgens in een groep naar boven. Er waren alleen nog kaartjes te krijgen voor 16.00 uur. Die hebben we genomen. Dat betekende dat we de tijd bij de towers moesten doodden. We hebben op terrasjes gezeten en het aquarium bezocht. Lekker op ons gemak. Om kwart voor 16.00 moesten we aanwezig zijn. En toen gingen we in twee groepen naar boven. Eerst tot de 41e verdieping (170 meter hoog). Daar worden de twee torens met elkaar verbonden door een skybridge. We mochten op de bridge rondlopen en genieten van het uitzicht. Daarna ging de tocht verder omhoog met een tweede lift naar de 86e verdieping. Dat is echt in de punt van de toren (rond de 450 meter hoog). En het uitzicht daar is nog mooier. Vooral ook omdat je de top van de andere toren van dichtbij kunt zien. Net een raket. Echt prachtig.
De dag zat er toen wel op. ’s Avonds zijn we gaan eten in Chinatown. In de straat met kraampjes, op plastic stoelen en aan een plastic tafel. Hoort helemaal bij de sfeer. Heerlijke springrols (kleine loempia’s) gegeten. Het is toch wel weer heel gaaf om in Azië te zijn.

Sarawak
De volgende dag zijn we met een binnenlandse vlucht naar het Maleisische gedeelte van Borneo gevlogen. We verblijven in Kuching. Dit is de hoofdstad van de provincie Sarawak. Deze stad heeft 700.000 inwoners en wordt verdeeld door de rivier Sunggai Sarawak. Het gebied langs de rivier noemen ze Kuching waterfront. ’s Avonds zijn daar veel mensen die eten bij kraampjes of langs het water wandelen. Er is verlichting en je kunt overvaren met een bootje of een sampan (nee, ze sissen niet). Dit laatste wilde ik heel graag (gezien de Suske en Wiske).
De eerste dag zijn we met de hele groep gaan varen op een grote boot met 2 verdiepingen. Heerlijke tocht met prachtige plaatjes, die je op de foto niet goed kunt vastleggen. Daarnaast voelde je een heerlijk briesje. Dus goed uit te houden.

Na de boottocht gingen wij met z’n 3en eten. Uiteindelijk besloot echter de hele groep naar die tent te gaan. Het was er heel druk en eigenlijk moest je reserveren, maar we konden er toch terecht verdeeld over 3 tafels. En toen begon het lange wachten. Ze konden het namelijk niet aan. Het bestellen gebeurde nog redelijk snel. Maar de drankjes duurden lang en het eten zelf al helemaal. De eerste tafel kreeg overigens wel snel de drankjes en het eten. Dus hilariteit alom. We hebben ons prima vermaakt, ondanks het lange wachten (of misschien wel dankzij). Daardoor waren we wel later in het hotel terug dan verwacht. Dus meteen slapen. Dat gaat overigens soms met horten en stoten. Dan kan ik niet in slaap komen (ja, ik weet niet wat ik meemaak). Of ik word ’s nachts wakker en kan dan niet meer slapen. Dan val je weer in slaap vlak voordat de wekker gaat en ben je niet heel fit.

Gisteren en eigenlijk vooral vandaag waren TOP. Gisterochtend stond het Semenggoh Wildlife Centre op het programma. Daar vangen ze orang-oetans op die uit gevangenschap bevrijd zijn. Ze leven in een bos (dus eigenlijk vrij) en wennen zo aan een leven in de vrije natuur. Op twee tijdstippen worden ze gevoerd door verzorgers. Helaas is het nu fruitseizoen en vinden de orang-oetans zelf hun eten en is de kans dat zij op het voer van de verzorgers afkomen klein. We moesten dus geluk hebben.
Het viel mij een beetje tegen. Er was echt een enorme groep mensen. Die allemaal in een lange rij achter elkaar aan het oerwoud inliepen om het platform te bekijken waar de orang-oetans gevoederd zouden worden. Natuurlijk praat iedereen, terwijl er gevraagd wordt om stil te zijn (of in ieder geval zachter te praten). Ik was achteraan gaan lopen, want ik had geen zin in die massa. En dat was mijn geluk. Want er de verzorgers hebben contact met elkaar via de walkietalkie. Bij het platform kwam geen orang-oetang, maar op een andere plaats wel. Dus moest de hele kudde daarheen. We keerden om. En ik liep ineens redelijk voorop. De hitte was ik vergeten. Ik scheurde omhoog. Het zweet kwam uit alle hoeken en gaten. Maar het was niet voor niets, want er hing inderdaad een orang-oetan in een boom. Ik ben lekker dichtbij gaan staan. Op een gegeven moment zelfs nog dichterbij gekropen. Alles om goed zicht te hebben. En het was geweldig. Wat heerlijk om een orang-oetan in een boom te zien hangen en zwaaien. Dat is toch wel ff wat anders dan in Blijdorp. Het was wel bizar. Stond daar op een lang, smal oerwoudpad een enorme kudde met mensen omhoog te kijken en foto’s te maken. Dat was echt niet tof. Maar goed, we hebben wel een orang-oetan gezien en goed ook.

Na het park brachten we een bezoek aan een longhouse. Eigenlijk is dit een heel dorp dat leeft in één huis op palen. Er zijn grote, open veranda’s van bamboe waaraan huizen, of zeg maar grote kamers van dorpelingen liggen. Ze hebben ook gemeenschappelijke ruimtes. Zoals bijvoorbeeld de hoofdkamer. Longhouses zijn de verblijfplaatsen van de Iban. Deze bevolkingsgroep deed vroeger aan koppensnellen. Die koppen hangen in een kooi in de hoofdkamer. Raar idee om te zien, maar het heeft ook iets avontuurlijks. Leuk om vroeger ontdekkingsreiziger te zijn. Nu leven de Iban dus nog wel in een longhouse, maar zij gaan wel met hun tijd mee. Ze hebben tv’s, schotels, auto’s en ze gebruiken moderne bouwmaterialen. De jongeren gaan niet meer in het longhouse zelf wonen, maar bouwen een normaal huis aan het longhouse vast. Het ziet er nu dus al anders uit dan het ooit was, maar je krijgt zeker wel een idee.

’s Avonds zijn we met z’n vieren gaan eten. Peter en de reisleidster hadden een tip gekregen voor een restaurant. Dat zou liggen aan de overkant van de rivier. Dus wij het nog 3 keer gevraagd en daarna met een bootje naar de overkant. We waren er bijna toen we het voor de zekerheid nog eens vroegen. Toen bleek dat het restaurant toch aan onze kant van de rivier was. Dus wij weer terug met dezelfde boot. Een overtocht kost overigens een halve ringgit. Dus daar hoef je het niet voor te laten. Dat is namelijk 12,5 cent. Ja, dat valt me heel erg mee. Ik dacht dat Maleisië duurder zou zijn dan ik gewend ben van Azië, maar dat is niet het geval. Je kunt het zo duur maken als je wilt. Gisteren zijn we voor de lunch gestopt bij een tentje midden in de rimboe. Kostte een flesje water 1,20 ringgit en de maaltijd van fried rice of noodles 4 ringgit. 10 ringgit is ongeveer 2,50 euro. Dus dat was echt goedkoop.
Maar goed, wij hebben het restaurant wel gevonden. En na het eten zijn we alsnog overgevaren om daar een kijkje te nemen. Inmiddels was de zon onder. Dus de moskee riep op voor gebed en de moslims mochten weer eten. Het was een drukte van belang. Er stonden allerlei kraampjes met kek lapis (cake met laagjes, zoals spekkoek) in alle kleuren van de regenboog. En bij één kraampje gingen ze werkelijk als zoete broodjes over de toonbank. Mensen kochten stapels cake. Allemaal om morgen het suikerfeest te vieren. Wij hebben met verbazing staan kijken. Het verkeer werd zelfs geregeld. Het was wel heel gezellig. We hebben ook cake geproefd en mensen spraken ons aan en lieten van alles zien. Uiteindelijk heb ik ook een cake gekocht. Daarna hebben we nog ergens koffie/thee gedronken. Op een kussentje op de grond aan een lage tafel en met je schoenen uit. We zijn vervolgens met een sampan weer teruggevaren naar onze kant van de rivier.

Pfff, het is een lang verhaal geworden. Ik ben nog niets een klaar. Over onze topdag vandaag vertel ik dus de volgende keer. We gaan nu namelijk eten. Morgen vliegen we naar de volgende bestemming. Dat is midden in de jungle waar geen warm water is en maar beperkt stroom. Dus geen idee wanneer ik me weer kan melden. Maar ik zal niet zo lang wachten als deze keer, want dan wordt het verhaal te lang 

Groetjes,
Sandy en Peter