Op kerstsokken door de jungle

Hoi allemaal,

Woensdagavond 30 juli 2014 tien over 9 en ik begin aan mijn verhaal. Geen idee wanneer jullie dit gaan lezen. We zijn namelijk nog steeds midden in de jungle. Zonder internet.

Ik begin mijn verhaal bij de TOPdag waar ik vorige keer niet meer aan toe kwam. Ik had eigenlijk ’s avonds nog foto’s willen plaatsen, maar tijdens het eten kwamen we (Peter, ik en een jongen uit onze groep) een Engels stel tegen met een kindje van een jaar. En toen werd het ineens heel gezellig en zijn we nergens meer aan toegekomen. Het stel woont in Brunei voor werk en was een paar dagen in Kuching. En beiden hadden wel zin in een verzetje. De drank vloeide rijkelijk (was niet aan te slepen. Die Engelsman voerde ons dronken) en we hebben dubbel gelegen. Neil kon erg goed vertellen (inclusief gekke bekken).

Goed, onze TOPdag. Die hebben we beleefd in het nationale park Bako. Dat kun je alleen per boot bereiken. Het park bestaat uit ongeveer 27 vierkante kilometer tropisch regenwoud. Het ligt langs de kust en heeft ook baaien met mooie stranden. Wij zijn er met de hele groep gaan wandelen. De tocht zelf was 0,8 kilometer. En daarvoor nog 500 meter om bij het beginpunt te komen. Nou, je wilt niet weten hoe lang we erover gedaan hebben. Onze gids wilde werkelijk over elk plantje en blaadje iets vertellen. Ik was vooral geïnteresseerd in de dieren. We hebben wilde zwijnen gezien, twee groene adders (giftig) en veel apen. Waaronder ook een neusaap. Dus dat was super. De wandeling ging dwars door het oerwoud over paden vol met boomworstels. Je ziet reusachtige bomen en zoveel verschillende kleuren groen. Het zweet stroomde overal, maar het was echt een heerlijke tocht. We eindigden op een strandje. Bijna iedereen is gaan zwemmen, maar ik ben gaan uitpuffen in de schaduw. Het water was te warm en we hadden maar weinig tijd. We werden opgehaald met bootjes en hebben nog een heel stuk om mooie rotsen gevaren voordat we weer bij het beginpunt werden afgezet. Daar hebben we gegeten en nog wat apen bekeken. En we zijn weer met de boot teruggegaan.

Vandaag was ook weer zo fantastisch. Vanmorgen waren we nog in Sepilok. Daar waren we speciaal voor het orang-oetancentrum. Om 9.00 uur vertrokken we lopend naar het centrum. Ook nu waren er weer veel mensen, maar ik vond het beter dan de vorige keer. Om 10 uur werden de orang-oetans gevoerd. Om half 10 kwam het eerste kleintje al aan geslingerd. Wat een heerlijk gezicht. Ik wilde hem al weer in mijn koffer meenemen. Toen de verzorger aankwam met een mand vol meloen, bananen en kokosnoten kwamen er nog 4 kleintjes bij. Waarschijnlijk hebben alleen de kleintjes het voer nodig. De volwassen orang-oetans halen hun eten in de jungle zelf nu het fruitseizoen is. In het centrum heb ik een kleintje geadopteerd. Dat is voor een jaar en je krijgt info thuisgestuurd. Tja, ze kunnen niet mee in mijn koffer, maar zo heb ik toch nog iets :-)

Na het centrum zijn we met de bus naar de Kinababatangrivier gereden (ongeveer 2 uur rijden). Daar zijn we met boten naar onze lodge gebracht. We hebben geluk met de kamers. Eigenlijk zouden we met 6 personen op een kamer zonder airco slapen, maar we hebben een luxe versie gekregen inclusief airco en ventilator (wapperaar zoals Peter hem noemt). Dus dat is genieten.

Om 16.00 uur zijn we een boottocht gaan maken. De vorige dag was er een groep gezien met 40 Indische olifanten. Dat is bijzonder. Ik kon alleen maar hopen om ook een olifant te mogen aanschouwen. Hoewel Peter en ik natuurlijk wel geluksvogels zijn als het om het spotten van dieren gaat. Ons tochtje begon rustig met een witte reiger en wat apen. We kwamen ook langs de plek waar de dag ervoor de olifanten waren gezien. Daar was nu nix. Sommigen zagen het al somber in. Ondertussen zagen we de neushoornvogels en weer apen. En toen kwam het bericht dat er olifanten waren gespot. Dus alle boten gingen daar zo snel mogelijk heen. Het was net als in Afrika. Alleen niet met jeeps, maar met boten. Wij hadden een goeie jongen die de boot bestuurde. Hij zag veel dieren en ook voer hij ons naar een goede plek, terwijl er al veel boten lagen. Het was echt zo gaaf. Een stuk of 8 vrouwtjesolifanten met kleintjes. En daar kwamen er na een tijdje nog een aantal bij. We hebben een hele tijd gekeken en ik heb veel foto’s gemaakt. Vervolgens keerden we terug en zagen we onderweg nog een groep neusapen. Dus ook die zijn binnen. Mijn dag kon niet meer stuk. Orang-oetans én Indische olifanten.

Dan nog de muggenbetenteller. Die is niet bij te houden. Ik heb namelijk ook beten die niet van muggen zijn. Ondanks de deet die we de hele dag en avond smeren. Peter heeft overigens maar 1 beet. Dus ik ben als enige de pineut. Misschien nog meer vitamine B slikken?
En dan nog het nieuws dat het longhouse dat we eerder hebben bezocht de volgende dag is afgebrand. Een kind speelde met vuur en stak de hele boel in de fik. Echt bizar.

Ik ga voor nu stoppen. Morgenochtend ga ik om 6 uur weer mee met een boottochtje om dieren te spotten. We hebben kans op krokodillen. En vooral vogels. Altijd leuk. Daarnaast verwacht ik rond kwart voor 4 vannacht een smsje met de eindstand van Feyenoord – Besiktas. Dus de nacht wordt onrustig. De Kuip is uitverkocht. Hmm, toch ff slikken. Maar deze dag was zo super dat het niet anders kan dan dat hij ook goed wordt afgesloten. Dus met winst voor ons. Ik meld mij later weer. Welterusten.

Vrijdag 1 augustus 2014 vanuit Sabah Tea Plantation
Nou, het heeft toch net zolang geduurd als de vorige keer, maar we hebben eindelijk weer internet. Dus ik typ mijn verhaal af en laat jullie alvast wat foto’s zien.

We zijn net aangekomen en zouden slapen in een soort longhouse met gedeeld sanitair en zonder airco. Nou is dat niet mijn idee van vakantie. Dus toen we hier met de bus aankwamen en cottages ontwaarden, hebben we die geboekt. Nu lig ik hier heerlijk op bed in de airco met een kopje thee mijn verhaal af te maken. Peter heeft een kamer van één van de anderen bekeken en hij zei dat het in een varkensstal nog beter vertoeven is. Dus we zijn extra blij met onze keuze.

Eerder hebben we ook een wat mindere verblijfplaats gehad. Dat was in Mulu bij het Nationaal park Gunung Mulu. Daar sliepen we in hutten op palen. Iedereen had een eigen kamer met alleen een wapperaar en een douche met koud water. Te basic in mijn ogen. Meer iets voor backpackers. Helemaal als je weet dat alle andere Djoser-groepen in het hotel aan de overkant van de rivier verblijven. Peter en ik zijn daar met z’n 2en ’s middags heengelopen. We hadden geen zin meer om te gaan wandelen. Nou, het was de hemel op aarde. We hebben heerlijk liggen lounchen op een grote bank. Daarbij hebben we een lekkere milkshake gedronken en ook nog een appeltaartje met ijs gegeten. Daarna nog een drankje genomen en uiteindelijk om 18.00 uur terug gelopen naar ons eigen hotel, omdat dan de stroom weer werkte en we de wapperaar in onze kamer aan konden zetten (we hadden stroom van 18.00 tot 6.00). Toen was het weer afzien ;-) We hebben ons er overigens wel vermaakt.

Met een kort avondje housen (eerst moest er een cd worden gehaald en toen werkte de cd-speler niet). En ik had een grote sprinkhaan aan mijn duim hangen. Er zaten allerlei beesten ’s avonds in het restaurant. Restaurant is trouwens een groot woord. Het was een grote ruimte op palen. En overal open. Dus als ‘s avonds het licht aan was, kwamen de beesten daarop af. En dat trok dan weer vleermuizen aan. Met één meisje uit de groep heb ik allerlei beesten gefotografeerd. En daar was dus ook een prachtige groene sprinkhaan bij. Hij had hele mooie, grote vleugels waardoor hij wel een blad leek. Ik vroeg aan onze gids of ik hem aan kon raken. De avond daarvoor was er namelijk een mooie mot waar wij een foto van maakten en die bleek zeer giftig te zijn. De gids zei dat het geen probleem was en zij pakte de sprinkhaan bij zijn vleugels vast. Ik nam hem van haar over, maar daardoor had ik hem een beetje lager vast en had hij meer bewegingsvrijheid. En net toen de gids vertelde dat de sprinkhaan grote kaken had, hing hij ineens aan mijn duim. Het deed niet echt pijn, maar fijn was anders. De gids moest hem echt losmaken, want zijn poten haakten ook aan mijn duim. Ik kan het het beest niet kwalijk nemen. Hij schrok zich natuurlijk kapot van die grote handen die hem ineens pakten. Hij moet doodbenauwd zijn geweest. Ik heb er niets aan overgehouden. Hij hopelijk ook niet.

Gisteren hebben we weer gevaren. Ik dus ’s ochtends om 6.00 uur. Het is echt heerlijk om met deze hitte te varen. Ik heb apen gezien en veel vogels. En één krokodil. Daarna heb ik gelummeld en Peter is met een jongen uit de groep gaan lopen door het oerwoud met een gids. Om 16.00 uur ’s middags was er weer een boottocht. En toen hebben we opnieuw de olifanten gezien. Ze waren op een andere plek. We konden nog dichterbij komen. Echt fantastisch.

’s Avonds zijn we met z’n vieren met een gids door de jungle gaan lopen. Dat was zo geweldig. Voordat we vertrokken moesten we over onze sokken en lange broek grote katoenen sokken aan die je aan de bovenkant kon dichttrekken. Het leken wel van die Kerstsokken die je aan de schoorsteen hangt voor kadootjes. Alleen waren deze sokken bedoeld om te voorkomen dat er bloedzuigers aan je been zouden komen. Ik had verder lange mouwen aan en een zaklamp bij me. Je zag echt geen hand voor ogen en het was doodstil (behalve natuurlijk de oerwoudgeluiden). We liepen achter elkaar aan, doodstil, dwars door de jungle. Er waren geen bijzondere beesten, maar wel veel bontgekleurde vogels. Die zaten op hele lage takken te slapen. Dat was zo bijzonder om te zien. Sowieso dat ze zo laag zaten. Je kon ze gewoon pakken en ook dat ze echt in coma waren. Sommige vogels werden niet eens wakker als we met onze zaklamp op ze schenen. Ik was echt onder de indruk. Nu weer als ik er aan denk. Een prachtig klein, geel ijsvogeltje met een rode snavel en blauwe vleugeltjes. En zo voor het pakken. Hij werd een beetje wakker, maar leek verdwaasd. Hij vloog ook niet weg.

Ik vond het in ieder geval super om zo rond te banjeren. Alleen zag ik op een gegeven moment een grote spin op een boomstam zitten. Toen vroeg ik me wel ff af wat ik eigenlijk aan het doen was. Maar er is niets gebeurd en het gaf echt een kick. Bovendien was onze gids heel goed. Dus ik voelde me niet onveilig.

Na afloop konden de kerstsokken weer uit. Ze roken niet echt lekker ;-P Ook heb ik goed gekeken of ik nergens een bloedzuiger had hangen. Peter had er ’s ochtends eentje op zijn rug. Hij was met dezelfde gids op pad en die heeft hem eraf gehaald. Ik moet er echt niet aan denken om een bloedzuiger op me te hebben. Gelukkig was dat ook niet het geval.

Nou, bij deze avonturen ga ik het voor nu laten. Over Feyenoord heb ik het verder maar niet. Ik werd via de sms op de hoogte gehouden van de wedstrijd. Ook van het overige nieuws trouwens. De uitslag was teleurstellend, maar met Schaken rechtsback mogen we nog niet klagen. Dat doen de spelers wel, begreep ik. Misschien wat meer daden dan woorden? Mijn woorden zijn op. Tot het volgende verslag.

Groetjes,
Peter en Sandy